Met deze route hebben we vorig jaar ons wandelseizoen gestart. Dit jaar hebben we het wandelen alleen in december onderbroken, van een echt begin of einde van ons wandelseizoen is dit jaar geen sprake. Wel hebben we gewacht met deze route opnieuw te lopen totdat de natuur groen is. Dat is ze nu, dus we zijn naar Santpoort-Noord getreind!

De route start meteen al leuk: achter een manege langs, zo een park in. Je hebt meteen het idee dat je in de natuur loopt. Na het park wandel je al snel het bos in. Wills oog werd getrokken door iets waarvan hij in eerste instantie dacht dat het een grote hond was. Na nog eens goed kijken was de dierlijke gedaante ook voor een grote hond te groot. Het bleek een hert te zijn. En hij was niet alleen! Maar liefst vier herten kuierden op hun dooie akkertje langs het bos pad en bekommerden zich niet om ons. We liepen vlak achter ze langs en ze namen niet eens de moeite om naar ons te kijken. Andersom was dat natuurlijk wel anders en we hebben een flink aantal foto’s gemaakt van het groepje herten.

Voor we het wisten, veranderde de bosomgeving in een duinlandschap. De vorige keer dat we de route liepen, was er wateroverlast. Daardoor moesten we toen een alternatieve route nemen. Dit keer konden we de standaard route lopen. Met wat pittige klimmetjes door mul zand was het vermoeiend, maar prachtig wandelen.

Na het zien van de herten, dachten we dat we onze portie dieren wel gezien hadden, maar ineens stond er een Schotse Hooglander tussen de bomen. Na wat foto’s te hebben gemaakt, ploeterden we weer verder door het mulle zand, dat gelukkig afwisselde met een wat hardere, mossige ondergrond.

Na het beklimmen van een stuifduin, hadden we zicht op het strand en de zee. We hoefden enkel nog de duin af te dalen. Es was erg blij met haar wandelstokken, want de afdaling was aardig steil. Doordat het een doordeweekse dag was, was het rustig op het strand. Zo rustig dat we het opgeschopte zand weer hoorden landen.

Het stuk op het strand eindigt bij een Parnassia aan Zee, een gezellige strandtent waar we hebben genoten van wat drinken en een bittergarnituur. Na ons gevoed en gelaafd te hebben, vertrokken we voor de laatste helft van de wandeling.

De laatste helft van de route bracht ons nog meer prachtige uitzichten en opnieuw zagen we Schotse Hooglanders. Dat blijven indrukwekkende dieren om te zien.

Voor vogelaars is deze tweede helft helemaal een cadeautje. De route gaat langs het Vogelmeer, dat die naam niet zonder reden heeft gekregen. Het zit er vol met vogels die zonder verrekijker niet duidelijk te identificeren zijn, maar waar de verschillende lokroepen, fluiten en tjilpen een harmonie vormen.

Het duurde helaas niet lang voordat we het bezoekerscentrum van de Kennemerduinen in zicht hadden. Vanaf daar duurt het niet lang voordat je bij station Overveen bent en de wandeling dus eindigt.

Maar wat een feestje is deze route. Ja, het is ploeteren door mul zand, maar de omgeving maakt dat meer dan goed!